Het nieuwe paradijs.

Inleiding.
Op de meeste andere pagina's van deze website heb ik de nadruk gelegd op de uitleg van bovennatuurlijke zaken die raakvlakken hebben met het evangelie van Jezus Christus, om van daaruit de soms noodzakelijke uitstapjes te maken naar “de dingen van deze wereld” om deze als voorbeeld en ter aanvulling te kunnen gebruiken. Op deze pagina heb ik dat enigszins omgedraaid en ligt het accent op de alledaagse wereldse zaken die ons allemaal min of meer bezighouden om van daaruit, waar nodig, terug te keren naar de boodschap van de bijbel. Om daarmee het hele verhaal weer in het juiste perspectief te plaatsen. Relativeren heet zoiets. En dat mag ik graag doen. Vandaar mijn besluit om dit onderwerp in deze vorm ook aan deze site toe te voegen. Het was oorspronkelijk bedoeld als een korte overdenking voor één van de andere pagina's van deze site maar al schrijvend doken er steeds meer gedachten op die ook wel degelijk bruikbaar waren zodat de lengte van het geheel me ten slotte deed besluiten om er een aparte pagina van te maken. De moraal van dit verhaal komt er op neer dat de mens maar beter ernst kan maken met zijn eeuwige bestemming in plaats van zijn tijd en energie te verspillen aan het zoeken naar alles wat in dit korte leven zo snel weer grijs verleden is. Dat zou ten onrechte de indruk kunnen wekken dat ik wat betreft de hedendaagse welvaartsmaatschappij veel te kritisch ben. De boodschap op deze pagina is echter dat de bijbel ons duidelijk laat zien dat wat hoog is bij de mensen, een gruwel is voor God. Hij werkt namelijk aan een eeuwig Koninkrijk op deze wereld en wie zijn leven inzet om daaraan mee te werken gaat meer en meer inzien dat de verdiensten van de moderne mens voor de eeuwigheid geen waarde hebben. Ondanks de goede kanten aan de welvaartsmaatschappij en de mogelijkheden die de techniek ons heeft gegeven, en waarvan ikzelf dus ook gebruik maak, zullen we deze wereld beslist met Gods ogen moeten leren bekijken. En dan komt er ontstellend veel ongerechtigheid aan het licht. Waarbij al die “verdiensten” van de mens totaal in het niet vallen.

---

De tijdelijke welvaart.

Wat mij door de jaren heen telkens weer aan het denken heeft gezet is het verschijnsel dat mensen zo vele malen geneigd zijn om in het leven tijdens moeilijke situaties te kiezen voor de weg van de minste weerstand maar vervolgens de gevolgen daarvan, als die achteraf toch niet zo gunstig uitpakken, liever ontlopen. Het leven zit echter zo in elkaar dat de gevolgen van eenmaal gemaakte keuzen dikwijls niet meer terug zijn te draaien. Denkend aan het oerdrama, beschreven in Genesis 3, zie ik ditzelfde principe voortdurend weer terugkeren. Omdat het eerste mensenpaar tegen Gods verbod in toch voor de weg van de minste weerstand koos werden zij verbannen uit de hof van Eden, waarna er geen weg meer terug was. Sindsdien heeft de mens op velerlei manieren geprobeerd om via nogal wat omwegen voor zichzelf een vergelijkbare “paradijselijke” toestand terug te krijgen. In de praktijk komt die zoektocht toch wel neer op het vluchten uit omstandigheden die men als niet zo aangenaam of zelfs als onmenselijk ervaart. En inderdaad is dikwijls de reden voor die vlucht zeker gegrond. Hierbij komen mij de beelden van vluchtende mensenmassa's voor ogen die midden in een oorlogssituatie een poging doen om het er levend vanaf te brengen, met medeneming van de weinige bezittingen die men heeft kunnen redden uit de puinhopen van wat eens hun woning was.

Dezelfde vluchtneigingen bespeur ik echter ook bij mensen die in heel wat minder extreme omstandigheden verkeren. Het is nogal eens voorgekomen dat een in economisch opzicht wat minder voorspoedig lijkende toekomstverwachting genoeg reden werd gevonden om het “heil” ergens anders te gaan zoeken. Niet zelden bleek dat heil voor bosjes Nederlanders ergens aan de overkant van de Atlantische waterscheiding te liggen. Althans, dat was de verwachting. Het valt niet te ontkennen dat men, eenmaal aangekomen in het verloren gewaande economische paradijs, dikwijls een menswaardig bestaan heeft kunnen opbouwen, inclusief de onontkoombare materiële voorspoed. Een onvermijdelijk bijverschijnsel is echter dat de zorgen om de carrière en alle daarmee verwante bezighoudertjes een mens zo in beslag kunnen nemen dat “de dingen die boven zijn” maar al te vaak in de verdrukking komen. Men was tenslotte beslist niet op zoek naar een hechtere omgang met God toen men huis, haard, familie en kerk vaarwel zei. En dus moet Hij maar wachten tot onvoorziene tegenslagen het economisch paradijselijke leven zodanig in de knel hebben genomen dat de religieuze “back-up” uit vroeger dagen uit de mottenballen moet worden gehaald om het tij weer te keren. Dit is een vrij omslachtige manier om te omschrijven wat “nood leert bidden” betekent. Als echter alleen de nood ons kan leren bidden zal de voorspoed ons het bidden net zo snel weer afleren. “Maar wie rijk willen zijn, vallen in verzoeking, in een strik, en in vele dwaze en schadelijke begeerten, die de mensen doen wegzinken in verderf en ondergang. Want de wortel van alle kwaad is de geldzucht. Door daarnaar te haken zijn sommigen van het geloof afgedwaald en hebben zich met vele smarten doorboord” schreef Paulus ooit in 1 Tim. 6:9-10. En hij had gelijk.

Is het eenmaal zover gekomen dan is de zoektocht naar een aangenaam bestaan tijdens dit zo opvallend korte leventje op deze aarde vastgelopen. Waardoor men wanhopig alsnog een beroep doet op de welwillendheid van een (weer aan de vergetelheid ontrukte) God die ooit liet neerschrijven in Matth. 6:33: “Maar zoekt eerst Zijn Koninkrijk en Zijn gerechtigheid en dit alles zal u bovendien geschonken worden”. Waarmee Hij liet blijken dat Zijn voorkeur uitgaat naar een Koninkrijk van waaruit het echte paradijs weer terug zal keren naar deze aarde. Maar zolang men in dit korte leven liever op jacht gaat naar een tijdelijk surrogaat paradijs, dat maar al te snel weer verleden tijd zal zijn, zal dit echte en eeuwige paradijs alleen maar nog langer op zich laten wachten. En doet men voornamelijk waar Jezus al voor waarschuwde in Matth. 6:32: “Want naar al deze (aardse) dingen gaat het zoeken der heidenen uit”.

Een hel op aarde.

Er zijn ook mensen die in compleet andere omstandigheden een bestaan moeten opbouwen. Een bestaan dat wordt gehinderd door de beperkingen van een gammele economie. Een economie die door toedoen van een zoveelste despoot in dat betreffende land tot in alle hoeken en gaten is leeggeplunderd. Met als resultaat dat de nog aanwezige welvaart in dat land hoofdzakelijk is terug te vinden in één van de vele paleizen en luxe onderkomens van de despoot in kwestie. Uit de vele berichten van ooggetuigen en hulpverleners die ik in de loop der jaren heb gelezen weet ik echter dat onder dat soort omstandigheden het geestelijke leven van veel kinderen Gods desondanks een veel hoger peil heeft bereikt dan dat van de welvaartskinderen in de “rijke” landen.
Als ik bijvoorbeeld lees over een land als Noord-Korea dat feitelijk niet veel meer is dan één grote staatsgevangenis waarbinnen (anno 2005) de inwoners van dit leeggeroofde en door hongersnood geteisterde land onder een onvoorstelbaar terreurbewind moeten leven. De stakkers die het wagen om dit martelkamp te ontvluchten door de grens met China over te steken kan het overkomen dat ze door de Chinese grenswachten worden opgepakt, gevangen worden gezet en vervolgens worden overgeleverd aan de wraakzucht van de Noord-Koreaanse beulen. Met alle gevolgen van dien. Het gebeurde zelfs dat de gevangen genomen Noord-Koreaanse vluchtelingen met metalen draden door hun neus of onder hun sleutelbeen door aan elkaar werden vastgebonden(!!).

Ik kan me nauwelijks een groter contrast voorstellen tussen deze hel op aarde en de (nu nog) aanwezige welvaart van al die volgevreten westerlingen. Die tijdens hun bezeten jacht om “carrière” te maken en om hun eigen leventje zo aangenaam mogelijk te laten verlopen, in hun zorgvuldig opgebouwde en in stand gehouden privé paradijsjes geen plaats hebben ingeruimd voor de God van hemel en aarde. Dezelfde God waarnaar de tienduizenden kinderen Gods die in de uitgestrekte Noord-Koreaanse gevangenkampen, onder vaak zeer wrede martelingen, hun tijd moeten slijten niet eens mogen opkijken. Zodat het gebeurt dat hun nek wordt gebroken waardoor ze niet meer naar de hemel kunnen opkijken. Een hemel die, volgens het verdorven brein van hun Koreaanse beulen, kennelijk een God herbergt waarvan ze zelf het bestaan zeggen te loochenen terwijl ze Hem in werkelijkheid hebben afgewezen. En naar deze zogenaamd niet bestaande God mogen hun slachtoffers niet opkijken. De fout die deze verblinde handlangers van satan maken is dat het koninkrijk Gods niet is te vinden in of achter de zichtbare wolken rond deze planeet maar in het hart van de gelovigen, zoals Jezus dit duidelijk maakte in Lucas 17:20-21: “Het Koninkrijk Gods komt niet zo, dat het te berekenen is; ook zal men niet zeggen: zie, hier is het of daar! Want zie, het Koninkrijk Gods is bij u”. Deze belachelijke maatregel zal dus niets uithalen omdat bij deze mishandelde kinderen Gods de blijdschap van het onzichtbare Koninkrijk Gods in hun hart zit. En daar komt zelfs geen blauwe lucht aan te pas. Alleen al de standvastigheid van deze zo zwaar mishandelde kinderen Gods moet een mens die zijn verstand gebruikt al aan het nadenken kunnen zetten. En inderdaad, overal ter wereld komt het voor dat aanvankelijk wrede bewakers zelf tot het besef komen dat de kracht die deze getuigen van Jezus staande houdt in deze hel een bovennatuurlijke kracht moet zijn. Afkomstig van een liefdevolle God die onmetelijk veel groter is dan de betreffende dictator die het alleen maar (als een stierlijk verwend kind) vreselijk druk heeft met zichzelf en met zijn zelfverheerlijking. Het valt me dan ook telkens weer op dat het gedrag van dergelijke despoten ontstellend kinderlijk en primitief is, een gedrag dat laat zien dat in deze belachelijk kleine persoonlijkheden een onvoorstelbaar groot ego huist, zodat er voor iets anders geen plaats meer over is.
Het tegenovergestelde is ook waar: een echt grote persoonlijkheid is te herkennen aan de aandacht voor anderen waardoor het eigen ik weinig aandacht krijgt. Want: in een grote persoonlijkheid is geen ruimte voor een groot ego.

Nog iets om over na te denken: volgens de gegevens die ik er over heb gelezen wordt in Noord-Korea zo'n 40 procent(!) van het nationaal product “verdiend” door middel van dwangarbeid (tot 18 uur per dag) in strafkampen. Van deze producten waaronder kunstbloemen, kleedjes, vaasjes, T-shirts, ondergoed en truien wordt een groot deel geëxporteerd naar, jazeker, West-Europa. Dus mocht je ooit één van deze goederen kopen tegen een opvallend lage prijs, besef dan in de eerste plaats dat het heel goed mogelijk is dat dit product ten koste van veel menselijk leed in Noord-Korea is gemaakt en in de tweede plaats dat de geschonden mensenrechten voor de handelaren van onze westerse “beschaving” geen hindernis vormden om deze producten af te nemen en om zodoende ook hun deel van deze vorm van uitbuiting binnen te halen. En wij maar denken dat de slavenhandel allang was afgeschaft!! Het enige verschil met de beruchte slavenhandel uit vroegere tijden is echter dat niet langer de slaven zelf maar de door hen gemaakte producten worden verscheept!

Het einde is in zicht.

En onder andere dit West-Europa is er, mede door alle “zegeningen” van de industriële revolutie, schuldig aan dat de paradijselijke toestand van weleer verder van ons verwijderd is dan ooit tevoren. Daar hebben alle signalen over de wereldwijde houtkap, de daardoor ontstane woestijnvorming, uitstervende diersoorten én alle andere gelijksoortige berichten mij nu wel van overtuigd. Daar wil ik nog wel aan toevoegen dat ik zeker niet alle berichten daarover blindelings geloof want zolang de mens zich nog fanatiek uitslooft voor het eigenbelang zijn er altijd nog personen, organisaties en regeringen die dergelijke berichten opkloppen of uit hun verband trekken en daarmee misbruiken om de “nodige” maatregelen geloofwaardig te laten lijken. Maatregelen die maar al te vaak héél andere (voornamelijk financiële) milieus ten goede komen dan het wereldwijde milieu.
Zolang de hebzucht regeert en daardoor de laatste honderd nooit vol komt zal de jacht naar welvaart slachtoffers blijven eisen, zal de terreur van deze economische gekte het leven overheersen van al die heidenen die zich continu inzetten voor hun jacht naar rijkdom. Blijkbaar zonder te willen beseffen dat daardoor de leefbaarheid van deze aardbol in een ijltempo wordt gesloopt. Waardoor talloze diersoorten uitsterven. En onvoorstelbare oppervlakten aan leefgebied verdwijnen en in woestijnen veranderen. Doordat ook bijvoorbeeld bij de zoektocht naar fossiele brandstoffen en hout alles moet wijken dat de voortgang van de industriële revolutie en de “winstgevendheid” daarvan ook maar enigszins lijkt te bedreigen en waardoor de onverzadigbare muilen van de welvaart wel eens niet aan hun trekken zouden kunnen komen. De huidige wereldeconomie is grotendeels gebouwd op de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen (aardolie, aardgas en steenkool) en die zijn nu eenmaal niet in oneindige hoeveelheden beschikbaar op onze kleine aardbol. Als ik zo de berichten overzie die ik heb gehoord, gelezen en gezien wordt het mij in ieder geval steeds meer duidelijk dat deze fossiele koek ondertussen aan zijn laatste kruimels bezig is. Terwijl, ondanks waarschuwingen vanuit wetenschappelijke hoek, de regeringsleiders het veel te druk hebben met al hun kortetermijnwinsten, inclusief de verkiezingswinsten, waardoor de serieuze zoektocht naar vervangende vormen van energiewinning nog steeds een politiek stiefkind is. Wat maakt dat ook al die conferenties over milieu en “klimaatbeheersing” niet veel meer zijn geweest dan een zoethoudertje voor al die verontrusten die een duidelijk realistischer wereldbeeld hebben dan de aan eerzucht, wankelende staatskassen en politieke achterban geketende regeringen. Die het daarnaast maar niet op kunnen brengen om dat zoete (welvaarts)snoepje, waarin ze bezig zijn te stikken, uit te spugen.
Dit alles overziende ben ik zelf dan ook hoe langer hoe meer geneigd te geloven dat de resterende tijd waarin de wereldeconomie zich nog in zijn huidige vorm zal kunnen voortslepen, wel eens niet veel meer zou kunnen zijn dan een schrikbarend korte vijfentwintig jaren. Bij benadering uiteraard: het blijft een schatting en is dus zeker niet als voorspelling bedoeld. En dat allemaal terwijl de trend er één is dat opkomende economieën, zoals die van China, schrikbarend veel meer energie zullen gaan opslurpen dan ze nu al doen. Het einde van al deze economische nep paradijsjes is dus in ieder geval wel in zicht.
Welvaart in zijn algemeenheid heeft de mens trouwens nooit echte beschaving bij kunnen brengen. Het is zelfs zo dat het “beschaafde” gedrag van veel mensen kunstmatig in stand wordt gehouden door de energiebedrijven(!). Dat wordt telkens weer pijnlijk duidelijk tijdens een stroomuitval waardoor o.a. beveiligingsinstallaties uitvallen. Met als gevolg dat massaal o.a. winkels en bedrijven worden leeggeroofd en geplunderd. Zijn deze plunderaars dan zomaar opeens tot plunderaars geworden? Nee, dat waren ze al. Het werd hen slechts verhinderd door de aanwezige beveiligingen. En dan blijkt dat dunne laagje beschaving slechts een kunstmatig in stand gehouden laklaagje te zijn waaronder veel ongerechtigheid schuilgaat.

Meer fileleed dan dat de file reed.

Kijkend naar de situatie in ons eigen Nederlandje met zijn dichtslibbende wegen was het mij al heel wat jaren geleden duidelijk geworden dat een explosief groeiende bevolking met haar voortdurend groeiende behoefte aan het bezit van een eigen auto tot slot een vetgemest varken zal blijken te zijn dat door zijn enorme omvang de eigen kooi niet eens meer uit kan komen. Ik ben ooit geabonneerd geweest op vier(!) autotijdschriften waardoor ik wekelijks de ontwikkelingen in mobiel Nederland “op de voet” kon volgen. Wat me daarvan vooral is bijgebleven is mijn verbazing over de vrijwel constante scheldpartijen op regering en beleidsmakers die, in de ogen van de redacteuren van deze bladen, hopeloos faalden in hun pogingen om de continu groeiende stroom auto's letterlijk in goede banen te leiden. Terwijl in diezelfde autobladen de advertenties me toeschreeuwden dat we er met zijn allen goed aan zouden doen als we de nieuwste bedenksels van een uit zijn krachten gegroeide auto-industrie zouden aanschaffen. Werd daarbij tijdens de energiebesparingshype die ons land ooit tijdelijk heeft aangedaan nog reclame gemaakt met “lage” verbruikscijfers en een lage luchtweerstand, in de jaren daarna werd er weer driftig gesmeten met grote hoeveelheden pk's, asfalt slopende acceleratiecijfers (de formule 1 waardig) en hoge topsnelheden die bovendien toch vrijwel nergens meer gereden mogen worden. Ook de jaarlijkse verkoopcijfers van nieuwe auto's werden angstvallig bijgehouden en ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat men op de desbetreffende redactie in een juichstemming verkeerde als die cijfers weer eens hoger waren uitgevallen dan in het voorgaande jaar. Hun lobby voor de automakers kon mij in ieder geval niet overtuigen, zodat ik me, op het moment van schrijven, al meer dan 14 jaar in één en dezelfde auto voortbeweeg. Ondertussen hebben al deze reclamecampagnes zeer zeker resultaat gehad, dat werd me meer dan ooit duidelijk toen ik vernam dat, op het moment van schrijven, al zo'n zeven miljoen heilige koeien het milieu in Nederland om zeep helpen. En dat daar maandelijks zo'n 10.000 bij komen. Wat allemaal tot gevolg heeft dat in bepaalde delen van de randstad de intensieve luchtvervuiling door het wegverkeer de volksgezondheid zwaar onder druk zet.

Terwijl de files dus voortdurend langer werden, mede dankzij de inspanningen van deze heren op de diverse autobladenredacties, ging hun hetze tegen alles wat zich maar enigszins bezighield met het onderhoud en de uitbreiding van het Nederlandse (snel)wegennet gewoon door. Vanwege het vermeende tekortschieten van al deze verantwoordelijken. Nu is het dus inderdaad zo dat in regeringskringen oogkleppen opvallend populair zijn en veel gebruikt worden maar dat verandert echter niets aan het keiharde feit dat een ondertussen haast niet meer te stoppen en alsmaar groeiende autoproductie ons landje en de rest van de wereld volgooit met veel te veel blik op de weg. En al dat blik vraagt steeds meer energie om vooruit te kunnen komen. Terwijl de nog beschikbare hoeveelheid grondstoffen voor al die energie in ijltempo afneemt. Kortom, het is een systeem dat zichzelf uiteindelijk uitroeit. Een groeiende bevolking met een groeiende behoefte aan eigen vervoer, een nauwelijks groeiend wegennet, de snel oprakende fossiele brandstoffen en vooral niet te vergeten de toenemende (lucht)vervuiling: dat loopt uiteindelijk allemaal muurvast.

Dan zal de apostel Paulus uiteindelijk toch nog gelijk krijgen met wat hij schreef in 1 Cor. 7:31: “Want het uiterlijk van deze wereld is bezig te verdwijnen”. Terwijl Jacobus hier als volgt zijn gedachten over liet gaan in Jac. 1:11: “Want de zon komt op met haar hitte en doet het gras verdorren, en zijn bloem valt af en de schoonheid van haar uiterlijk verdwijnt; zo zal ook de rijke met zijn ondernemingen verwelken”.

De Betuwepijn.

Ik heb ooit eens een artikel gelezen met de titel: “De mars der dwaasheid”. Dat kwam er in het kort op neer dat de mensheid ondanks al de aanwezige wetenschap en technische vooruitgang telkens weer laat zien dat regeren iets is dat de mens absoluut niet kan. Zodat maar al te vaak de eigen prestaties weer door onkunde, onwijsheid, koppigheid, onwil, arrogantie en corruptie worden tenietgedaan. Werd tijdens de milieugekte die dit landje een aantal jaren in zijn greep hield nog de indruk gewekt dat zowel de Haagse regering als de lokale “overheden” zich werkelijk druk maakten om het behoud van onze leefomgeving, in de praktijk bleek deze milieugekte echter vooral een welkom excuus te zijn om ons plat te gooien met diverse uit de duim gezogen milieubelastingen waarmee de noodlijdende staatsfinanciën weer gereanimeerd moesten worden. Wat mij destijds meer dan ooit de overtuiging gaf dat de overheid zich in werkelijkheid slechts druk maakt om een héél ander milieu en dat is het milieu in de staatskas. Dat werd in de latere jaren overtuigend bevestigd tijdens het paarse bewind met al zijn economische gekte, onder aanvoering van een Kok die zijn eigen recepten kennelijk niet wenste te vreten. Ook de gevolgen ervan niet. Diverse keren reed ik in de afgelopen jaren over rijksweg A15 waarlangs driftig werd gebouwd aan een spoorlijn die in latere jaren door zijn aanwezigheid vooral overtuigde van de nutteloosheid van dergelijke projecten die in noodtempo de nog steeds zieltogende staatskas leegzuigen. Daar kan ik nog aan toevoegen wat deze kapitaalverspilling daarnaast nog voor gevolgen heeft gehad voor de streek en zijn bewoners die met list en bedrog, vage beloften en grove leugens aan een (Betuwe)lijntje werden gehouden totdat ook (een deel van) hun bezittingen werden weggebulldozerd. En dit gedrag van regeringszijde vindt dan ook nog eens plaats onder de vlag van de westerse “beschaving” terwijl het niets anders is dan het gedrag van ordinaire criminelen met een stropdasje voor.
Dit hele toonbeeld van wanbeleid, onwijsheid, koppigheid en grootheidswaanzin heb ik dan ook, al rijdend langs deze bouwput, voor mezelf omgedoopt tot de Betuwepijn. Een monument dat is opgericht ter nagedachtenis aan de dwaasheid van een mensheid die denkt zonder zijn Schepper een toekomst te hebben. Terwijl geen enkele regering in staat is om te garanderen dat die toekomst de beloofde voorspoed ook gaat brengen omdat die toekomst in zijn huidige (welvaarts)vorm ondertussen al aan zijn zwanenzang is begonnen. De vooraf beloofde “voordelen” voor het milieu en het beoogde ontlasten van de snelwegen zijn ondertussen allang achterhaalde en loze kreten want met de alsmaar toenemende verkeersdrukte raken die snelwegen toch gegarandeerd verstopt. Een paar vrachtwagentjes meer of minder heeft dan sowieso geen enkel effect meer. En dan is het gewoon doodzonde en misdadig dat de Nederlandse staatskas er ook nog eens (voor zover dit mij op het moment van schrijven bekend is) minstens acht maal zoveel voor moest ophoesten dan men destijds meende te kunnen berekenen. Zodat men tot slot veel heeft moeten betalen voor slechts een stapel loze beloften. Het is bovendien verbijsterend dat ministers en verantwoordelijken in de lagere overheden het keer op keer voor elkaar krijgen om, gedreven door grootheidswaanzin, ongezeggelijkheid en arrogantie, miljoenen/miljarden uit staatskas of gemeentekas te plunderen om die vervolgens in de zoveelste bodemloze put te mikken, waarna ze domweg vrijuit gaan. Dus terwijl de winkeldiefjes in de kraag worden gepakt blijven deze arrogante dieven van het grote geld ongestraft. En zo zit de wereld in elkaar.

Open deuren.

Het verbaast me ook telkens weer als ik lopend door een winkelstraat in mijn woonplaats de ene na de andere winkeldeur wijd open zie staan, ook tijdens de koude wintermaanden, waarachter een heteluchtinstallatie druk bezig is om enorme hoeveelheden warme lucht naar buiten te blazen. Dat men hiermee probeert te bereiken dat de klanten wat makkelijker naar binnen stappen laat wel zien dat de kortetermijnwinst overtuigend voorrang heeft gekregen boven een wijs energieverbruik. Waardoor op de langere termijn de uiterste houdbaarheidsdatum van deze consumptiemaatschappij alleen maar nog sneller dichterbij komt. Dat men hiermee de tak afzaagt waar men zelf op zit hoef ik hier niet te benadrukken want daar trap ik toch alleen maar open deuren mee in....

De achterkant van de “beschaving”.

Het gebeurt me wel eens dat ik, verzadigd van de jachtige “beschaving”, een lange boswandeling maak om afstand te kunnen nemen van alles dat door de vergankelijke mens zo belangrijk wordt gevonden maar dat het niet is. Zolang je daar zelf nog middenin vertoeft valt het voorwaar niet mee om al die idioterie van je af te zetten. Na een paar uur lopen door de natuur blijkt dat toch veel makkelijker te zijn. Helaas overkomt het me daarbij zo nu en dan dat ik, voornamelijk in het najaar, langs de bospaden hoge stapels boomstammen vind van bomen die niet lang daarvoor door de betreffende bosbeheerder zijn omgezaagd en opgestapeld. Wachtend op hun transport naar de nooit verzadigde muilen van onze beschaving, waaronder die van de papierindustrie, getuigen deze houtstapels van de waanzin van een dolgedraaide economie die zijn producten in ijltempo naar de afvalhopen en vuilnisbelten afvoert. Of naar de oud-papierhandel. Zo kan ik me bijvoorbeeld de tijd nog herinneren dat er slechts enkele reclamefolders per week op de mat vielen. Tegenwoordig moet je bijna continu bij de brievenbus wachthouden om de overvloedige stroom reclamefolders op tijd weg te kunnen slepen voordat de voordeur helemaal geblokkeerd raakt door deze papieren tsunami. Waarmee men de kooplust van de consument op een niveau probeert te houden dat deze overspannen economie voor een vastloper behoedt. Men verwacht namelijk dat ik die rotzooi ook allemaal doorlees en vervolgens driftig aan het kopen sla. Maar dat vertik ik. Het bezorgt me nog wel eens een (licht) schuldgevoel als ik de zoveelste stapel papier daarom direct naar de oud papier doos breng. En daar loop ik dus wel eens aan te denken als ik in de bossen van staatswanbeheer moeite moet doen om over al die stapels boomstammen heen nog iets van het bos te kunnen zien. Nou ja, bos... ik bedoel dus die enkele boom die hier en daar nog overeind staat. Wat een verspilling van al dit hout ten behoeve van een consumptiemaatschappij die is gebouwd op de principes van de moderne mens. De mens die meer dan ooit handelt volgens het levensmotto: “Laten we nu nog eten, drinken en vrolijk zijn want morgen gaan we naar de hel”.

Nog zo'n herinnering uit vroeger dagen is die ene vuilnisbak die altijd buiten achter het huis stond en die wekelijks werd geleegd door de vuilnisman. Al het afval dat we in een week tijd produceerden paste in die ene vuilnisbak. Die kleine vuilnisbak is ondertussen vervangen door twee grote vuilcontainers. Kijkend naar de hoeveelheid verpakkingsmateriaal die we tegenwoordig overhouden en in deze enorme vuilcontainer deponeren kan ik me amper nog voorstellen dat we destijds al ons afval in die ene kleine vuilnisbak kwijt konden. Het ligt er dus lagendik boven op dat de toegenomen welvaart opvallend veel meer afval tot gevolg heeft. En al die troep vinden we uiteindelijk terug aan het andere uiteinde van wat men desondanks nog “beschaving” durft te noemen. Luisterend naar al het milieugetoeter raak ik er meer en meer van overtuigd dat men wel dweilt maar de kraan ook niet dicht wil draaien. Dan heeft tot slot al dat dweilen ook geen effect meer.

Godsdienst niet meer van deze tijd??

En als we al bijna zijn vergeten waar alle ellende mee is begonnen dan worden we daar op zijn tijd toch weer aan herinnerd door uitlatingen van mensen die beter zouden moeten weten. Het feit dat deze mensen niet willen weten dat er nog een God is waar ook zij verantwoording aan schuldig zijn is al dramatisch genoeg maar dat ze dankzij hun positie en bevoegdheden met hun levensovertuiging veel invloed hebben op het leven van veel anderen maakt ze nog veel gevaarlijker. Als ik dan lees dat een staatssecretaris haar besluiten heeft gebaseerd op haar mening dat “godsdienst niet meer van deze tijd is” ben ik meer dan ooit in mijn overtuiging gesterkt dat de afwezigheid van die godsdienst dit landje al aan de rand van een afgrond heeft gebracht. Een afgrond van waaruit geen terugklimmen meer mogelijk is. Dat met die opmerking over de godsdienst vooral het christelijke geloof bij het grof vuil wordt gezet ligt in de lijn der verwachting. De restanten van wat in de Nederlandse samenleving nog christelijk was zijn namelijk al jarenlang van overheidswege fanatiek in de opruiming gedaan. Door goddelozen die er minder moeite mee hebben om het land vol te laten lopen met allerlei vijandige religies dan dat ze het christendom in dit land respecteren als de basis van wat (nu nog) een leefbare samenleving genoemd kan worden. Al het slappe geleuter over “inburgering” en een “multiculturele” samenleving zijn niets meer dan een rookgordijn waarachter een bedrieglijke eenheidsreligie in elkaar wordt geplakt. Want met een opmerking als “godsdienst is niet meer van deze tijd” wordt eigenlijk gezegd: “Wij hebben aan de God van die christenen geen boodschap meer” en wat wij daarom in Nederland met een toenemende snelheid hebben zien gebeuren is het systematisch uitroeien van alles wat in deze maatschappij nog aan het evangelie van Jezus Christus doet terugdenken. Met als gevolg dat men tot de onthutsende “ontdekking” moest komen dat de geest van wetteloosheid uit de fles was gehaald, dat die geest vervolgens zijn eigen normen aan de samenleving op is gaan dringen en het “ik” tijdperk al ruimschoots zijn sporen heeft achtergelaten. Een “normen en waarden” debat in de tweede kamer als reactie daarop is in dat licht bezien dan ook niets anders dan een huichelachtige schijnvertoning want we kunnen er zeker van zijn dat de duistere krachten die achter de schermen hun invloed uitoefenen en die deze wetteloze geest hebben opgeroepen achter die schermen gewoon door gaan met hun satanische plannen, onafhankelijk van welke verkiezingsuitslag er vóór de schermen uit de (stem)bus mag zijn gerold.

Ditzelfde principe is uiteraard ook op vele andere regeringen in deze wereld van toepassing. Alleen al het feit dat veel regels en wetten ons nu al door “Europa” worden opgedrongen laat zien dat de diverse schaduw“regeringen” in Nederland in de loop der jaren welbewust ons lot in de handen hebben gelegd van een stel occulte Eurogriezels die in véél meer zijn geïnteresseerd dan alleen maar economische vooruitgang. En of de Nederlandse premier nu een linkse of een rechtse partij als achtergrond heeft is daarbij van geen enkel belang. Zelfs als deze partij de C van “christelijk” nog met zich meesleept, als een restant uit voorbije dagen, loopt deze premier braaf in deze samenzwering met zijn Europese broeders mee. Ook al zullen er voor het oog van de camera en het kijkend publiek nog wel eens “christelijk” getinte bezwaren worden geuit tegen sommige ontwikkelingen, de praktijk heeft ons in de afgelopen tientallen jaren desondanks laten zien dat deze Euro-TGV op volle snelheid doorraast richting een totalitaire machtsstaat waarin de afzonderlijke landen steeds meer van hun bevoegdheden zullen moeten inleveren. Zodat de Europese burgers uiteindelijk zullen moeten vaststellen dat ze er door al deze vermomde wolven domweg ingeluisd zijn met al die humaan klinkende beloften van een economische “heilsstaat”.

Deze “heilsstaat” in wording heeft alvast maatregelen getroffen om te bereiken dat de restanten van wat eens nog “christelijk” was grondig en voorgoed van de Europese kaart zullen worden geveegd. Dat werd me weer eens extra duidelijk toen ik vernam dat de Europese regeringsleiders en hun ministers van buitenlandse zaken in oktober 2004 “het verdrag tot vaststelling van een Europese grondwet” hadden ondertekend. In een beknopte samenvatting en uitleg hiervan las ik eens dat: “Europa wil voortgaan op de ingeslagen weg van beschaving, vooruitgang en welvaart. De inspiratie hiervoor wordt ontleend aan de culturele, religieuze en humanistische tradities van Europa”. Van die zogenaamde religieuze tradities heeft Europa er ondertussen al vele, waaronder de al jarenlang grondig uitgeholde “christelijke” traditie. De restanten van deze christelijkheid worden nu dus op één hoop geveegd met andere (o.a. Oosterse) religieuze toeters en bellen. Deze religieuze inzamelingsactie wordt heel diplomatiek uitgelegd als “de eerbiediging van de verscheidenheid van cultuur, godsdienst en taal”.

Het mag duidelijk zijn dat er in deze grondwet geen plaats zal zijn voor de God van hemel en aarde. Dezelfde God die ooit het paradijs schiep mag niet meer meedoen. En als Hij nog mee zou willen doen moet Hij maar opschikken om ruimte vrij te maken voor de bij elkaar geveegde goden van het Europese Babylon. Dit zal te zijner tijd echter toch als resultaat hebben dat wat voor nep paradijs de afvalligen van dit moderne Babylon zelf ook maar denken te kunnen bouwen hun pogingen, net als bij de torenbouwers van Babel destijds, door diezelfde God zullen worden verijdeld. Zodat deze God, in de persoon van Jezus Christus, zal kunnen werken aan de schepping van het nieuwe paradijs. In dat nieuwe paradijs is geen plaats voor hen die door list en bedrog de mensheid naar de afgrond leidden. Een afgrond waar zij uiteindelijk zelf in zullen verdwijnen en waarvan we lezen in Matth. 13:41-42: “De Zoon des mensen zal zijn engelen uitzenden en zij zullen uit zijn Koninkrijk verzamelen al wat tot zonde verleidt en hen, die de ongerechtigheid bedrijven,
en zij zullen hen in de vurige oven werpen; daar zal het geween zijn en het tandengeknars”. In vers 43 lezen we vervolgens: “Dan zullen de rechtvaardigen stralen als de zon in het Koninkrijk huns Vaders. Wie oren heeft, die hore!”

Als er dus ergens sprake zal zijn van echte beschaving zal het daar zijn waar de rechtvaardigen te vinden zijn. En die komen we alleen tegen in het Koninkrijk Gods. Alleen vanuit dit Koninkrijk zal het enige paradijs voortkomen dat de moeite van het zoeken waard is. De enige toegang tot dat paradijs is Jezus Christus. En dát zouden meer mensen moeten weten.

 

P.S.
Mocht je de inhoud van deze pagina op een meer conventionele manier onder de aandacht van andere belangstellenden willen brengen, wees dan zo vrij en print deze pagina. Er zal eerst een voorbeeldtekst verschijnen om je een idee te geven van de tekstgrootte. Je kunt vervolgens een keuze maken tussen kleine en wat grotere letters, waarbij nog wel even moet worden opgemerkt dat de kleine letters overeenkomen met de gangbare lettergrootte zoals je die in boeken en tijdschriften aantreft.