Het zal voor de omstanders beslist geen hoopgevende situatie geweest zijn op die gedenkwaardige dag. Een gesloten
graf, twee zusters die eigenlijk niet goed meer wisten wat ze aan Jezus hadden en Hem daarom onbegrijpend aankeken, een
aantal toeschouwers met een al net zo weinig indrukwekkend geloof als dat van de beide zusters en de discipelen van
Jezus die eigenlijk alleen maar moeilijkheden verwachtten. Dat was de situatie waarin Jezus terecht was gekomen. Jezus,
een mens zoals wij allemaal met een lichaam zoals een ieder van ons heeft, van vlees en bloed, onderworpen aan de wet
van de zonde, dus sterfelijk. Maar tegelijkertijd was deze Jezus de Zoon van God met een onaantastbare geest waar de
duivel geen vat op kon krijgen. Toch had ook Jezus, net als ieder mens, de behoefte om op zijn tijd de opgehoopte
emoties te kunnen uiten. Toen Hij dan ook na de nodige tegenwerking was aangekomen bij de zusters van Lazarus, te weten
Martha en Maria, en hun ongeloof zag omdat ze niet geloofden dat ze hun gestorven broer nog terug zouden kunnen krijgen
en daarnaast nog eens de negatieve instelling van de Joden die de beide zusters probeerden te troosten werd Jezus diep
bedroefd en liet dit ook merken. Jezus weende. Hij weende niet omdat Lazarus gestorven was, zoals sommigen van de
omstanders dachten. Nee, wat Jezus, die immers de macht had om doden op te wekken, in deze situatie zoveel pijn deed
was het ongeloof wat Hij zag bij alle aanwezigen. Hij stond alleen. Alleen tussen de Vader en die ongelovige mensen,
die Hij desondanks zo lief had. Die ongelovige mensen die al verscheidene wonderen onder Zijn handen hadden zien
gebeuren, die Hem dingen hadden zien doen die niemand Hem kon nadoen. En toch.... ongeloof.
Wat is voor ons de betekenis van deze gebeurtenis? Is het alleen een beschrijving van het zoveelste wonder dat Jezus
deed tijdens Zijn bediening waar, in tegenstelling met de andere beschreven wonderen, tranen bij werden vergoten? Wat
hebben deze tranen ons te zeggen?
Wat hier gebeurde kunnen we het best beschrijven met wat Jezus eens zei van Zichzelf in Joh. 5:19:
“Ik doe niets of Ik moet het de Vader hebben zien doen”. Is het dan mogelijk dat de Vader emoties zou kunnen
hebben? En waarom? Het lijkt misschien ver gezocht maar toch is het voor ons niet onbelangrijk, zo niet noodzakelijk
om te beseffen wat het voor ons betekent dat God zeker emoties kent en dat niet zo nu en dan maar veel vaker dan wij
beseffen. Maar wat is de reden hiervan? Om hier inzicht in te krijgen moeten we terug gaan naar het begin. Dat begin
is God zelf. Wat onder andere uit het evangelie van Jezus naar voren komt is het feit dat God enkel licht is en dit
licht is, ook in de natuurlijke wereld, hét beeld van Gods gevende liefde. Zoals licht in de natuurlijke wereld
in al zijn vormen voortkomt uit een lichtbron zo komt ook Gods licht, Zijn liefde, uit de enige echte lichtbron voort,
God zelf. Hij bewees dit al bij de schepping want het eerste wat Hij zei was: “Er zij licht” of anders gezegd:
“Er zij liefde”. Wat hier met de schepping van het zichtbare licht werd uitgebeeld laat zien dat de belangrijkste
geestelijke wet inhoudt dat er zonder liefde geen leven mogelijk is. Zoals op deze wereld leven niet kan bestaan zonder
de lichtbron, de zon, kan er ook in de geestelijke wereld geen leven bestaan zonder God. Om deze reden begon Hij de
schepping met het licht, want zonder dit licht was het volkomen zinloos om de schepping voort te zetten. In Genesis
1:4 lezen we dan nog dat Hij zag dat het licht goed was. Goed om leven mogelijk te maken.
Omdat licht bedoeld is om iets te beschijnen volgde de verdere schepping. Evenzo is het voor God zinloos om als lichtbron
Zijn liefde uit te stralen zonder ooit iets te kunnen verlichten en daarom schiep Hij ons mensen. Als wij spreken over
de heerlijkheid van God kunnen we ons daar nu nog nauwelijks een voorstelling van maken. Eén ding is me echter
wel duidelijk geworden en dat is: Zijn heerlijkheid is hetzelfde als Zijn gevende liefde, dat is en blijft de bron van
waaruit alles voortkomt. Zoals God toen verlangde naar de eenwording met de mens en om met die mens Zijn heerlijkheid
te kunnen delen, zo zoekt Hij nu nog naar mensen die Hem in alles willen gehoorzamen. Wat zou er in Gods gedachten zijn
omgegaan toen de mens in de hof van Eden de schepping aan de duivel verkocht voor één enkele vrucht? Waar
wij niet zo gauw bij stilstaan en wat om die reden maar al te vaak terzijde wordt geschoven is het feit dat dit voor
God een diepe smart was, een grote teleurstelling. Toen kwamen de tranen, tranen van pijn en verdriet omdat ook de mens
de duisternis had verkozen boven Zijn licht. Als wij in Genesis 1:27 lezen dat God de mens
schiep naar Zijn beeld, houdt dit in dat wat we bij de mens vinden aan eigenschappen ook terug te vinden is bij de Schepper
zelf. Ook het uiten van emoties hoort daarbij.
En toch, niets van dit alles heeft ooit Zijn liefde kunnen blussen. Dat wordt beschreven in Hooglied 8:7 waar staat: “Vele wateren kunnen de liefde niet blussen en rivieren spoelen haar niet weg”. God had zich vanaf het begin één gemaakt met de schepping en ondanks de zondeval bleef deze Zijn rechtmatig eigendom. Daarom kocht Hij op een volkomen eerlijke manier, door middel van Jezus' kruisdood, de mensheid weer van de duivel terug. Waar wij in dit verband beslist op moeten letten is het woord gegeven in Joh. 3:16. We lezen daar namelijk: “Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe”. Hij gaf Zijn enige Zoon. Het liefste wat Hij had gaf Hij prijs. Dat was een groot offer voor de Vader. Met het risico dat het fout had kunnen gaan. Fout, omdat Jezus, temidden van al het lijden, wel degelijk had kunnen zeggen: “Tot hier toe en niet verder”. Maar dat gebeurde niet. Jezus' gehoorzaamheid aan de Vader en aan het verlossingsplan van Zijn Vader werd de oorzaak van Zijn lijden en sterven. Omdat Hij door alles heen trouw bleef aan Zijn Vader kon Hij een voorbeeld ter navolging worden voor ons. Het geheim van Zijn gehoorzaamheid was diezelfde gevende liefde die ook de Vader heeft. Die liefde, die bereid is te lijden voor diegenen die ertegen schoppen, die niet nalaat offers te brengen als er geen andere weg meer is, die de oorzaak is geweest van ons bestaan en die eens tot de hele schepping zal zijn doorgedrongen als God zal zijn: alles in allen.
Weer terug naar de schepping in Genesis 1. Daar lezen we dat God scheiding maakte tussen
het licht en de duisternis zoals we kunnen lezen in Genesis 1:4. Als alles eens volmaakt zal
zijn op de vernieuwde aarde, als de zonde niet meer zal bestaan, zal als beeld daarvan ook de nacht verdwenen zijn
(Openb. 22:5). Voor het zover is wordt er van ons nog het een en ander verwacht. God gaf de
mens in Genesis 1:26 de macht om over Zijn aarde te kunnen heersen maar die macht werd in
handen van de grote tegenstander gegeven bij de zondeval.
Omdat God van Zijn voornemen niet afwijkt verwacht Hij opnieuw dat de mens over de aarde zal gaan heersen, om deze
terug te veroveren op de duivel. Daar heeft Hij mensen voor op het oog die bereid zijn in de voetsporen van Jezus te
treden, die er niet voor terugdeinzen om net als Jezus een kruis te dragen, door het lijden in hun leven te aanvaarden.
Een lijden als gevolg van de felle tegenstand door de overste van deze wereld. Dat zijn mensen die net als Jezus
gehoorzaam blijven aan de aanwijzingen van de Heilige Geest ondanks het lijden. In de bijbel worden ze genoemd, onder
andere in Openb. 14:1-5 en Paulus noemt ze in Rom. 8:19: de
zonen Gods.
Maar waarom lijden? Is het mogelijk dat God lijden toelaat in het leven van Zijn kinderen? En wat is dan de reden?
Dit zijn vragen waar velen mee hebben geworsteld als ze werden geconfronteerd met een stuk lijden in eigen leven of in
dat van anderen. Ik geloof dat het probleem allereerst is dat de mens in zijn algemeenheid te gemakkelijk geneigd is
om, in een tijd van lijden en tegenslag, zijn eigen fouten en huichelachtigheid weg te moffelen om vervolgens met een
gebalde vuist naar de hemel te staan wijzen. Het is toch typerend dat men God dan opeens wel weet te vinden
terwijl Hij er anders maar al te vaak niet aan te pas komt zolang het de mens maar voor de wind gaat (ook bij
christenen komt dit voor!). En als het dan niet loopt zoals men het graag wil hebben dan weet men opeens precies te
vertellen wie daar achter zit. Wat een vreemd gedrag is dat. Het komt overigens wel opvallend overeen met wat ik lees
in Spreuken 19:3: “Des mensen eigen dwaasheid verderft zijn weg, en dan is zijn
hart gramstorig op de Here”. Ik denk daarom dat het woord toelaten hier helemaal niet op zijn plaats is, alsof
God de kraan naar believen open en dicht zou draaien zoals het Hem maar uitkomt. De zojuist beschreven houding van de
mens is er de oorzaak van dat het meeste lijden dat op deze wereld plaats vindt zinloos lijden is wat nergens
toe dient en beslist geen lijden naar Gods wil is. Daarover verderop meer.
Het is voor onze omgang met God van levensbelang om Hem recht te kennen en bij deze kennis hoort ook de wetenschap dat
Hij een God van recht is en dat betekent dat Hij zich aan regels en principes houdt. Toen Hij de mens de macht
gaf om over de aarde te heersen bestond er een kans dat deze macht in handen van de duivel zou kunnen vallen. Toch gaf
Hij de mens de gelegenheid om te beslissen wat hij met die verantwoordelijkheid zou doen.
Dit vertrouwen werd beschaamd met als gevolg dat de duivel de overste van deze wereld werd. Het gevolg was dat God
tegen Zijn wil de (van de mens geroofde) rechten van de duivel moest respecteren. En dit is voor Hem een worsteling,
een stuk lijden dat pas voorbij zal zijn als de zonen Gods, onder aanvoering van Jezus Christus, aan deze wantoestand
een einde hebben gemaakt doordat ze de tegenstander, die genadeloze sluipmoordenaar, hebben verslagen en de schepping
uit zijn klauwen hebben gerukt.
Wat het lijden naar Gods wil betreft: zodra de mens wel naar Gods maatstaven gaat leven en daardoor de woede van
de overste van deze wereld opwekt en als gevolg daarvan met een stuk lijden in eigen leven wordt geconfronteerd kunnen
we spreken van lijden naar Gods wil en dat laat Hij in ieder geval altijd meewerken ten goede zodat de satan telkens
weer in zijn eigen zwaard valt. Dit soort lijden overkwam Jezus en daarom zal het ook ons niet bespaard blijven, zoals
Jezus het Zijn discipelen aanzegde in Johannes 15:20: “Gedenkt het woord, dat Ik tot
u gesproken heb: Een slaaf staat niet boven zijn heer. Indien zij Mij vervolgd hebben, zij zullen ook u vervolgen”.
Zolang deze schepping nog onder de vloek van de zonde ligt en de overste van deze wereld nog als een razende tekeer
gaat blijft de hierboven beschreven situatie onveranderd. Toch zou God Zichzelf niet zijn als Hij niet tevoren al Zijn
verlossingsplan klaar had liggen. Het plan waarin afgerekend zou worden met al het wetteloze, demonische tuig dat na
de zondeval, onder aanvoering van de satan, deze wereld heeft overspoeld. Een verlossingsplan waarin Hij de duivel zijn
eigen graf zou laten graven, en bovendien het plan waarin Hij zou laten zien waartoe Zijn liefde in staat is. Juist
door het lijden van Jezus zou aan die helse legers getoond worden dat Zijn liefde, Zijn licht, onoverwinnelijk is. Mochten
ze daar nog hun twijfels over gehad hebben, na Golgotha absoluut niet meer. Paulus omschrijft dit in 1
Cor. 2:8: “En geen van de beheersers dezer eeuw heeft van haar (de verborgen wijsheid van God) geweten,
want indien zij van haar geweten hadden, zouden zij de Here der heerlijkheid niet gekruisigd hebben”.
En om het een en ander nog eens te onderstrepen: wij mensen zijn van nature zo gauw geneigd te denken dat God met de
armen over elkaar naar Zijn zuchtende schepping blijft kijken met een wellicht onbewogen gezicht, terwijl in werkelijkheid
het allergrootste deel van al het lijden vanaf Genesis tot en met Openbaring op Zijn schouders rust. Om dit te illustreren:
een redelijk denkend mens kan zich niet voorstellen dat een liefhebbende ouder werkeloos toe kan blijven kijken als
hij/zij ziet dat zijn/haar kind bezig is te verdrinken of anderszins iets overkomt. Zou God dat dan wel kunnen? Zou
het Hem onberoerd laten als Hij ziet dat Zijn kinderen lijden? Denken wij het wel eens moeilijk te hebben? God heeft
het er nog moeilijker mee. Vinden wij ons lijden wel eens ondraaglijk worden? Het zwaarste deel draagt Hij. Staan we
daar wel eens bij stil??
Daar komt nog eens bij dat de mens in zijn eigen kleine wereldje leeft en daardoor zo makkelijk voorbij kan gaan aan
wat er zich in de wereld afspeelt. Slechts een zeer klein deel van al het lijden is ons bekend terwijl God zelf voortdurend
op de hoogte is van alles dat zich op deze aardbol afspeelt. Daar is zo onvoorstelbaar veel ellende bij waar wij geen
weet van hebben. Zouden wij slechts één etmaal lang getuige kunnen zijn van al dit lijden in al zijn vormen,
voorwaar, wij zouden de wanhoop nabij zijn. En dan te bedenken dat God er zelf zonder ophouden getuige van moet zijn...
God wacht met geduld totdat de zonen Gods
door lijden heen hebben bewezen dat Hij ook is voor wie Hij zich uitgeeft, namelijk een verterend vuur dat alles wat
wetteloos is en wat daarom niet uit Zijn gedachten is voortgekomen uiteindelijk zal verteren, dus ook al die gewetenlozen
die Hem nooit wilden accepteren als hun Schepper. Hun lot is daarom gelijk aan dat van hun vader, de duivel. Toen Jezus
in Matth. 23:37 als een verdrietige conclusie over Jeruzalem Zijn oordeel uitsprak, sprak Hij
daarmee ook uit hoe de “Christenheid,” het grote Babylon, gedurende de daaropvolgende eeuwen met de profeten
zou omgaan en zou gaan “stenigen” wie door God zelf tot haar gezonden zouden worden, zoals ook de Israëlieten
dit al vele malen op hun geweten hadden. Hij zegt daar: “Jeruzalem, Jeruzalem, dat de profeten doodt, en stenigt,
wie tot u gezonden zijn, hoe dikwijls heb Ik uw kinderen willen vergaderen, gelijk een hen haar kuikens onder haar vleugels
vergadert, en gij hebt niet gewild”. En in Lucas 19:41,42 vinden we: “En toen Hij
nog dichterbij gekomen was en de stad zag, weende Hij over haar, en zeide: Och, of gij ook op deze dag verstond wat
tot uw vrede dient; maar thans is het verborgen voor uw ogen”. Jezus weende. En Hij niet alleen, ook God de Vader
kent verdriet bij het zien van al dit verzet tegen de waarheid. Lijkt dit misschien wat overdreven? Te ver gezocht?
Ik zou haast willen zeggen: was het maar zo. Het overkwam de profeet Ezechiël dat Gods Geest over hem kwam en hem
in gezichten liet zien hoe het volk Israël in de tempel deed aan afgoderij. Dat was ten hemel schreiend. God stelde
Ezechiël daarop een vraag in Ezechiël 8:6 die tot in deze tijd nog doorklinkt en waarin God Zijn teleurstelling liet merken: “Mensenkind,
ziet gij wat zij doen? De grote gruwelen die het huis Israëls hier bedrijft, zodat Ik ver van Mijn heiligdom
moet blijven?”
Hoe is het gesteld met Gods heiligdom in deze tijd? Zijn wij als Gods tempel ook inderdaad als tempel te gebruiken door
de Heilige Geest? Zou Hij zich aan ons kwijt kunnen zoals Hij dat zo graag wil, dus onafgebroken zonder dat Hij telkens
weer op een hart van steen stuit? Wie durft er in deze tijd nog dit soort vragen te stellen aan het “vrome”
volk? We weten het immers allemaal zo goed, wat dat evangelie van Jezus inhoudt. We zijn immers zo serieus bezig om
dat in de praktijk van alle dag waar te maken...? En desondanks heeft het deze schepping na twintig eeuwen kerkgeschiedenis
nog niet zo bijster veel goeds gebracht.
Dit zijn gewetensvragen. Aan het geweten van menig kind van God mankeert nog zo vaak het een en ander. Terwijl dit
juist het punt is waar de waarheid het af moet laten weten en de leugen terrein wint in het leven van menig
christen.
Toen God de mens schiep ging Hij te werk volgens Zijn voornemen zoals we dat in Genesis 1:26
kunnen lezen: “Laat Ons mensen maken naar ons beeld, als onze gelijkenis...” en dit hield in dat de mens
Gods karaktereigenschappen in zich had. De geest van de mens heeft daardoor het vermogen om door deze goddelijke
eigenschappen te bepalen wat goed en niet goed is. Deze functie van de menselijke geest is het geweten en het geeft
waar nodig een waarschuwingssignaal als de mens afwijkt van Gods bedoelingen en principes. Dat wist de duivel ook en
daarom werd uitgerekend dit geweten onder vuur genomen toen Eva werd verleid door de slang om het toch maar eens met
die verboden vrucht te proberen. Bij Adam en Eva werd door hun ongehoorzaamheid hun geweten het zwijgen opgelegd. Deze
tragische gebeurtenis herhaalt zich in ieder mensenleven en dat niet alleen bij ongelovigen, ook bij Gods kinderen. Bij
velen van hen is het geweten in mindere of meerdere mate het zwijgen opgelegd waardoor de duivel zijn rechten kan laten
gelden. Het is een nogal radicale en zwartgallig lijkende benadering van het hedendaagse Christendom maar desondanks is
er geen woord te veel mee gezegd, zo heeft de praktijk me wel geleerd....
Waar de Heilige Geest in deze tijd meer en meer werkzaam wordt in kinderen Gods zit vanzelfsprekend ook de duivel
niet stil. Hij zoekt mensen die hij kan gebruiken om kinderen Gods te verleugenen en zo het werk van de Heilige Geest
te dwarsbomen en wie zou hij daar beter voor kunnen gebruiken dan de geestelijke leiders? Zoals door de eeuwen heen
vele geestelijke “leiders” makkelijk te beïnvloeden waren, zo ook nu. Waar oprechte kinderen Gods het
echte evangelie van Jezus Christus (opnieuw) leerden kennen werd de duivel actiever dan ooit tevoren. Hij weet dat zijn
tijd kort is, dat Gods plan met de gemeente toch door zal gaan en hij zou zichzelf niet zijn als hij geen pogingen zou
doen om door middel van leugens alles alsnog kapot te maken. Vele zijn de struikelblokken die hij om die reden op de
weg van Gods volk heeft gegooid en vele, ook oprechte kinderen Gods zijn erover gestruikeld. Valse profeten hebben kans
gezien om ook de oprechten te misleiden. Jesaja profeteerde in hoofdstuk 3:12: “Mijn volk, uw leiders zijn verleiders en zij maken de weg die u tot pad moest zijn, tot een
doolweg”. Ook door de mond van Hosea sprak God Zijn diepe teleurstelling uit in Hosea 4:6:
“Mijn volk gaat te gronde door het gebrek aan kennis”. En dit gebrek aan kennis ontstaat als er valse kennis
wordt verspreid door de al genoemde geestelijke “leiders”.
Hoe reëel zijn deze waarschuwingen in deze tijd? Net zo reëel als onze aanwezigheid op deze wereld, zo is
mij in de loop der jaren wel gebleken. Juist in deze tijd van toenemende wetteloosheid is het geweten, de drager van
Gods wetten en principes, naar de achtergrond geschoven. Een verschijnsel dat bijvoorbeeld ook tot uitdrukking komt
in de toenemende bijbelkritiek in de “evangelische” kringen. En waar dit gebeurt moet de Heilige Geest zich
bedroefd terugtrekken. En dat is precies wat de duivel wil bereiken. Hij weet dat de kracht van Gods volk ligt in de
omgang met de Heilige Geest en waar deze Zijn heiligdom moet verlaten krijgt de tegenstander vrij spel. Eén van
de grootste struikelblokken, zo niet het grootste struikelblok dat hij met deze bedoeling op de weg van Gods volk heeft
gegooid is de ongehoorzaamheid aan de bijbel, aan het evangelie wat daarin te vinden is. Door de al genoemde valse leraars
heen heeft de satan kans gezien om de betrouwbaarheid en de waarde van het geschreven woord van God in twijfel te trekken.
In bijvoorbeeld het “volle evangelie” heeft in het bijzonder het Oude Testament heeft het moeten ontgelden.
“Al lang achterhaald, geschreven door mensen die geen inzicht hadden in de geestelijke wereld en daarom vandaag
de dag voor ons niet meer van betekenis,” is het veel gehoorde commentaar. Deze gedachtegang is een herhaling
van de gruwelen die de profeet Ezechiël te zien kreeg want waar christenen het Woord Gods loslaten om andere leringen
na te lopen plegen zij afgoderij!
Ook de profeet Jeremia had in zijn tijd met zulke valse profeten te maken. In Jer. 23 profeteerde
hij over hen: “.....zij maken, dat gij u aan een ijdele waan overgeeft, zij spreken het gezicht van hun eigen
hart, niet uit des Heren mond”. (vers 16) en in vers 22 van
datzelfde hoofdstuk lezen we: “Maar als zij in Mijn raad hadden gestaan, dan zouden zij Mijn volk Mijn woorden
hebben doen horen...”. Laten we na deze ontnuchterende uitspraken eens bezien wat de uitwerking van dit alles
was op Gods gemoedsgesteldheid. En weer is het Jeremia die de volgende onthullende woorden doorgeeft in Jeremia
8:21: “Om de breuk van de dochter Mijns volks ben Ik gebroken, Ik ga in rouw, ontzetting heeft Mij aangegrepen”.
En in hoofdstuk 14:17: “Spreek dus dit woord tot hen: Mijn ogen moeten van tranen
vloeien nacht en dag zonder tot rust te komen, want met een grote breuk is de jonkvrouw, de dochter Mijns
volks, gebroken, met een zeer zware slag”. Wat Jeremia hier weergeeft laat ons zien dat God erg betrokken is bij
het wel en wee van Zijn eigen schepselen. Hij weet daarom wat lijden is. Is dit laatste misschien een vergezochte conclusie?
Zeker niet, het is bittere werkelijkheid. Het resultaat van alle misleidingen is dat het hart van vele “kinderen
Gods” een hart van steen is geworden. De Heilige Geest kreeg geen ruimte meer om te waarschuwen en trok zich bedroefd
terug.
Natuurlijk weet men met name in Pinkster- en Volle evangeliekringen wat de vruchten en de gaven van de Heilige Geest
in ons leven kunnen bewerken. Heil, herstel, groei, kracht en ga zo maar door. Het is de duivel echter gelukt om het
een en ander op één grote hoop te gooien, dit vervolgens flink door elkaar te mixen en van het zo verkregen
deeg een aantrekkelijk evangelisch koekje te bakken wat ondertussen al door velen is gegeten met als gevolg dat gaven
vruchten werden en vruchten werden gaven. En o ja, dan hebben we daar ook nog die veelgeprezen en op een veel te hoog
voetstuk gezette tongentaal die vaak heeft gediend als reclame-etiket voor alles wat zich “Pinksteren” en
“Volle evangelie” noemt. Daarnaast dient het als middel om in iedere situatie overwinnaar te kunnen zijn,
om dichter bij God te kunnen komen, de geest te versterken, het geloof op te bouwen, kortom, noem het maar Haarlemmer
olie want dat schijnt ook overal goed voor te zijn. Een “alles in één wondermiddel”. Maar zo eenvoudig
liggen de zaken niet. Is tongentaal dan overbodig, niet belangrijk, te verwaarlozen? Niets van dit alles. Het evangelie
van Jezus Christus bewerkt echter een geestelijke groei in de gelovigen en groei heeft vruchten tot gevolg.
In Galaten 5:22 worden enkele vruchten van de Geest genoemd zoals liefde, blijdschap, vrede,
geduld, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid en zelfbeheersing. Deze vruchten kunnen alleen in ons groeien
als onze omgang met de Heilige Geest in orde is. Dit vraagt gehoorzaamheid in de allereerste plaats. Gehoorzaamheid
aan de bijbel en aan de waarschuwingen, de vermaningen van de Heilige Geest. Waar dit ontbreekt, staakt de groei van
de vruchten van de Geest.
Zouden in een mensenhart dat bezig is zoals hierboven beschreven de gaven van de Geest op hun plaats zijn, zouden ze
daar kunnen bewerken waar ze voor zijn bedoeld? Dat kunnen we rustig vergeten. Beseften we maar eens hoe listig de duivel
in werkelijkheid is. Het past in de geest van deze tijd dat de gaven van de Geest in de evangelische wereld zo'n aandacht
hebben gekregen dat ze een onevenredig groot bestanddeel zijn geworden van het “evangelie”. Degenen die
zich aldus hebben laten meeslepen, en zich zodoende uitstrekten naar deze gaven, gingen aan Gods voorwaarden voorbij:
de vruchten van de Heilige Geest. Door de op deze wijze ontstane en groter wordende kloof tussen hen en God werd het
hart rijp voor het zaaigoed van de tegenstander en dat is..... hoogmoed. Denkend rijk te zijn werden ze armer. Ongehoorzaam
aan de bijbel en om toch maar overwinnaar te kunnen zijn, flink en krachtig tot het slechten van bolwerken gingen ze
de tongentaal aanprijzen als hét middel om staande te kunnen blijven, alleen het bolwerk in het eigen hart werd
over het hoofd gezien: de arrogantie en de hoogmoed. Dat de tongentaal een mens dichter bij God kan brengen is volkomen
waar, echter alleen, maar dan ook alleen maar, als die mens ook echt gehoorzaam is aan de Heilige Geest zodat Hij de
ruimte krijgt die Hem toekomt. Het geestelijk erf overziende moeten we vaststellen dat daar bij velen nog heel wat aan
ontbreekt. En dat doet me onwillekeurig denken aan Jezus' uitspraak in Openbaring 3:1: “En schrijf aan de engel der gemeente te Sardes: Dit zegt Hij, die de zeven Geesten
Gods en de zeven sterren heeft: Ik weet uw werken, dat gij de naam hebt, dat gij leeft, maar gij zijt dood”.
Jezus weende bij het graf van Lazarus. En wat doen wij in vergelijkbare situaties? Durven wij ons nog op die manier
te uiten of zijn we bang voor scheve ogen? Een veel voorkomend struikelblok in met name het “Volle
evangelie” is de hardnekkige gedachtegang dat we een voorbeeld horen te zijn in kracht, onoverwinnelijkheid en
blijdschap. Dit is op zichzelf volkomen waar. Maar ook hier (het was te verwachten) heeft de duivel kans gezien om de
zaken op zijn kop te zetten. Wat maar al te makkelijk over het hoofd wordt gezien is het feit dat Jezus zelf een mens
was van vlees en bloed en met dezelfde behoeften als wij en met dezelfde emoties en dit liet Hij ook wel eens merken,
zoals in Joh. 11:35 wordt beschreven. Gezondigd heeft Hij nooit, toegegeven aan de
verleidingen en verzoekingen evenmin; en toch tranen? Toch tranen. Door Zijn gehoorzaamheid aan de Vader bleef Zijn
geest onaantastbaar (Joh. 14:30) voor de vele aanvallen die Hij kreeg te verduren, ondanks de
vaak enorme druk die er op Zijn geest werd uitgeoefend door de horden demonen die Hem vrijwel constant achtervolgden.
Het was de duivel dan ook een doorn in het vlees dat deze indringer zijn territorium was binnengedrongen. Maar ook
Jezus had een gevoelsleven zoals ieder mens dat heeft. Zijn verdriet om en de teleurstellingen in Zijn discipelen die
nog wel eens hun twijfels hadden, Hij zal het allemaal ongetwijfeld meermalen door middel van tranen hebben geuit,
zoals we lezen in Hebreeën 5:7: “Tijdens zijn dagen in het vlees heeft Hij gebeden
en smekingen onder sterk geroep en tranen geofferd aan Hem, die Hem uit de dood kon redden, en Hij is verhoord
uit Zijn angst”.
In de vele worstelingen met de tegenstander die Hem met zijn grootste wapen, de angst, talloze keren wilde
overmeesteren schaamde Hij zich niet om te huilen. Hij wist dat Hij volkomen afhankelijk was van de Vader en omdat Hij
net als Zijn Vader nederig van hart was maar daarnaast ook mens zoals wij, kregen Zijn gevoelens van verdriet een kans
om zich te uiten op hun tijd.
Echter, gewapend met de wetenschap dat het koninkrijk Gods bestaat uit blijdschap, vrede en gerechtigheid lopen er
in deze tijd nogal wat mensen rond die durven te beweren dat tranen uit den boze zijn en er daarom niet meer bij horen.
“Waarom nog het verdriet uiten in tranen, nu we zo'n geweldig evangelie hebben? Verdriet hoort er immers niet
meer bij? Nee, we zijn toch sterk en krachtig in de Heer en als het huilen je nader staat dan het lachen, laat dan maar
eens voor je bidden en wees maar flink want je hebt immers de Heilige Geest in je! Ga daarom maar in de lofprijzing,
gebruik de tongentaal en het verdriet wijkt wel weer”.
Vergetend dat onze Hogepriester zelf zijn gehoorzaamheid heeft geleerd uit hetgeen Hij heeft geleden met veel tranen
(Hebr. 5:7,8) slaat men het zoveelste zijpad in wat de grote verleider heeft uitgestippeld.
Laten we aan dit misverstand maar een einde maken en de waarheid weer overeind zetten: zo Jezus, zo ook wij. Bij lijden
hoort verdriet en dit te uiten is geen bewijs van een overweldigde geest, van zelfmedelijden of van ongehoorzaamheid.
Wetend dat in onze zwakke ogenblikken de grote Trooster laat zien wie Hij is, ervaren we hoe Hij meer dan anders Zijn
heerlijkheid met ons wil delen. In 2 Cor. 1:3-5 vinden we dit terug: “Geloofd zij de
God en Vader van onze Here Jezus Christus, de Vader der barmhartigheden en de God aller vertroosting, die ons
troost in al onze druk, zodat wij hen, die in allerlei druk zijn, troosten kunnen met de troost,
waarmede wijzelf door God vertroost worden. Want gelijk het lijden van Christus overvloedig over ons komt, zo
valt ons door Christus ook overvloedig vertroosting ten deel”.
Dit te weten maakt een mens nederig, gezeglijk en afhankelijk. Juist door deze gezindheid kan Zijn kracht in ons komen
en kan de Trooster onze geest en ziel weer oprichten. Hij maakt immers de zwakke tot een held, een geloofsheld? De kracht
die daarom in ons de overwinningen bewerkt krijgen we niet door aan Zijn woorden voorbij te gaan, te menen dat we het
zelf moeten maken, met de Heilige Geest als een (nood)hulp voor de noodgevallen en ook niet door onszelf op te krikken
door middel van de gave van het spreken in tongen maar door ons over te geven aan de leiding van de Heilige Geest, door
ons afhankelijk te weten van Jezus Christus die ons Zijn Geest geeft. Hij kan alleen mensen gebruiken die nederig willen
zijn en gezeglijk, die zichzelf desondanks niet als een vloermatje beschouwen maar als een discipel van de Zoon Gods,
onze Hogepriester.
De struikelblokken die door de grote verleider en tegenstander op de weg van de Christenheid zijn gegooid zijn er
niet weinigen en hoewel hij veel kapot heeft kunnen maken, staat zijn ondergang vast. De tijd van de late regen is daar
(Zach. 10:1) en Jezus zelf zal een keer brengen in het lot van Zijn gemeente. Om die reden
klinkt nu de opdracht uit Jes. 57:14: “Hij zegt: Verhoogt, verhoogt, bereidt de weg.
Verwijdert de struikelblokken van de weg van Mijn volk”. Daarom zal meer dan ooit tevoren werkelijkheid worden
wat Jesaja profeteerde over het geestelijk Israël van deze tijd in Jes. 30:18-21 waar
herstel beloofd wordt. Wat in vers 20 gezegd wordt zal in deze tijd werkelijkheid kunnen worden:
“maar uw leraars zullen zich niet meer verbergen, doch uw ogen zullen uw leraars zien”.
Nog een belofte uit Psalm 102: 14 en 15: “Gij zult opstaan, U over Sion erbarmen, want
het is tijd haar genadig te zijn, want de bepaalde tijd is gekomen, want Uw knechten hebben behagen in haar stenen,
zij hebben deernis met haar puin”. Wie worden er met dit puin bedoeld? Om hier een antwoord op te kunnen krijgen
zullen we ons moeten bepalen bij wat de profeet Jesaja profeteerde in hoofdstuk 61:2 en 3:
“om uit te roepen een jaar van het welbehagen des Heren en een dag der wrake van onze God; om alle treurenden
te troosten, om over de treurenden van Sion te beschikken, dat men hun geve hoofdsieraad in plaats van
as, vreugdeolie in plaats van rouw, een lofgewaad in plaats van een kwijnende geest. En men zal hen noemen:
Terebinten der gerechtigheid, een planting des Heren, tot Zijn verheerlijking”. Jesaja spreekt hier over de treurenden
van Sion en zegt van hen dat ze hoofdsieraad in plaats van as zullen verkrijgen, dat is een herstelde gedachtewereld,
gedachten van God zelf in plaats van de gedachten waarmee de tegenstander Gods kinderen al zo lang heeft kunnen verteren.
Deze as is een beeld van rouw en van die rouw zal geen sprake meer zijn. Het strooien van as op het hoofd was in het
Oude Testament namelijk een manier om rouw te bedrijven. Zij zullen vervolgens ook een lofgewaad krijgen in plaats van
een kwijnende geest en dat stelt voor een herstelde, opgerichte en gelouterde geest tot eer van Jezus in plaats van
een geest die onder de druk van de leugenaar is geworden tot een prooi van het verterende leugenvuur wat al zo veel
slachtoffers heeft gemaakt.
Deze treurenden van Sion zijn diegenen onder de christenen die de oprechtheid niet hebben prijsgegeven en bereid zijn
om uit te gaan groeien tot de zonen Gods waar Paulus van spreekt in Rom. 8: 19. Zij erkennen
dat hun eigen kracht gering is en verwachten het daarom alleen van de kracht die de Heilige Geest wil geven. Zij verlangen
ernaar om één van geest te mogen worden met deze Geest van Jezus Christus. Om die reden willen ze zich ook
laten leiden door die Geest en zijn ze bereid om daarvoor lijden te verdragen zoals dat ook Jezus overkwam. Het is noodzakelijk
om te beseffen hoe Hij ernaar verlangt om naar Zijn heiligdom terug te kunnen keren, hoe Hij ernaar verlangt om het
hart der verbrijzelden te doen opleven zoals Jesaja het beschrijft in hoofdstuk 57:15:
“Want zo zegt de Hoge en Verhevene, die in eeuwigheid troont en wiens naam de Heilige is: In den hoge en in het
heilige woon Ik en bij de verbrijzelde en nederige van geest, om de geest der nederigen en het hart der verbrijzelden
te doen opleven”. Eeuwenlang is het de duivel gelukt om de mensheid God voor te spiegelen als een God van oorlog,
een God van tegenstrijdigheden, een God die alleen maar eisen stelt, offers vraagt, zware lasten oplegt en dan ook nog
naar willekeur bepaalt wie wel en wie niet voor eeuwig behouden is. Terwijl Hij zichzelf zo duidelijk heeft laten zien
in Jezus, zoals deze dit van Zichzelf kon getuigen: “Wie Mij heeft gezien, heeft de Vader gezien” (Joh.
14:9).
Zachtmoedig en nederig van hart, zo is de Vader, een God die deel heeft aan en betrokken is bij ons lijden, die in
Jezus het voorbeeld heeft gegeven in het dienen en niet in het heersen met een onberekenbare wilsbeschikking. Omdat Hij
wilde dienen schiep Hij de mens maar zo vaak hebben mensen hun hart voor deze dienende God dichtgestopt en zo vele
malen bedroefden zij Zijn Heilige Geest terwijl Hij zich juist één heeft gemaakt met het verdrukte, het
vervolgde, het verachte en vernederde mensenkind. Zoals Jesaja 57:15 ons laat zien (zie
hierboven).
Bij Hem geldt het recht van de zwakke in tegenstelling tot wat na de zondeval in deze schepping de maatstaf is
geworden: het recht van de sterkste. Daarom is het voor ons nu meer dan ooit noodzakelijk dat wij niet meer aarzelen om
“af te leggen alle last en de zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop lopen, die
vóór ons ligt” (Hebr. 12:1). Zijn wij bereid om onze ongehoorzaamheid in te
leveren? Onze trots, onze ongezeglijkheid en onze belangen die zo vaak nog Gods belangen en verlangens in de weg
staan?
O, dat harde hart van steen wat nog bij zoveel kinderen Gods te vinden is. Dat harde hart dat zo vaak nog zijn eigen
belangen voorop stelt om pas aan God te gaan denken als het in het leven anders loopt dan was gepland. Al die dicht
gemetselde tempels en witgepleisterde graven. Kijken we, met de boodschap van het evangelie als maatstaf, om ons heen
dan moeten we vaststellen dat dit de situatie is die we vandaag de dag in het Christendom tegenkomen.
Levensheiliging is onze opdracht, ernst maken met onze omgang met de Heilige Geest en Hem de ruimte geven. Want zo dikwijls
klopte de Heilige Geest vergeefs aan het hart van menig kind van God.... En Jezus weende, ook nu nog zo menigmaal, zoals
Hij dat ook deed om het weerspannige Jeruzalem. Als deze heiliging in ons leven echt werkelijkheid wordt zal ook gebeuren
wat in Jesaja 40:5 staat: “En de heerlijkheid des Heren zal zich openbaren en al het
levende tezamen zal dit zien, want de mond des Heren heeft het gesproken”. Dan zal werkelijkheid worden wat Jezus
bij het graf van Lazarus zei tegen Martha en wat het geheim is van de uiteindelijke overwinning op de duivel: “Heb
Ik u niet gezegd, dat gij, indien gij gelooft, de heerlijkheid Gods zien zult?” Wat zullen we dan geloven? Uitsluitend
Gods woorden zoals we die in de bijbel kunnen vinden en zoals de Heilige Geest ze aan ons openbaart. Pas als wij volkomen
gehoorzaam zijn aan deze richtlijnen, kan Gods Geest Zijn werk in ons doen en zal God weer naar Zijn heiligdom terug
kunnen keren.
In Spreuken 4 wordt overduidelijk weergegeven wat het geheim van onze omgang met de Heilige
Geest inhoudt: “Hoor, Mijn zoon, en neem Mijn woorden aan, opdat uw levensjaren talrijk worden. Ik onderricht
u in de weg der wijsheid, Ik doe u treden op rechte paden. Bij uw wandelen zal uw schrede niet belemmerd worden, wanneer
gij loopt, zult gij niet struikelen. Houdt vast aan de tucht, laat haar niet los, bewaar haar, want zij is uw leven”
(Spr. 4:10-13).
Wat wordt hier met die tucht bedoeld? Dat zijn de aanwijzingen, de vermaningen en de opvoeding van Gods Geest. Tucht
is voor ons daarom ook geen stok achter de deur, een zwaard boven het hoofd, een “als je nu niet luistert doe
ik je wat” of wat dan ook voor dreigementen, zoals het woord “tucht” maar al te vaak is uitgelegd.
Wat er echter wel achter schuilgaat kunnen we in Psalm 19:12 lezen: “Ook laat Uw knecht
zich daardoor ernstig vermanen; in het houden ervan ligt rijke beloning”. Als wij ons hart, onze tempel, voor
Jezus en Zijn plan met ons leven gaan openstellen zal Zijn heerlijkheid openbaar kunnen komen in ons leven. Dan zal
alle lauwheid verdwijnen en plaats moeten maken voor een vurig dienen van Hem, waardoor Zijn kracht over ons komt. Dat
is de kracht waar de duivel voor siddert omdat hij daarvoor zal moeten wijken want door die kracht zullen uiteindelijk
de zonen Gods, onder aanvoering van Jezus, de schepping van de tirannie van de satan bevrijden. Door die kracht zullen
zij, zoals dat ook in Genesis 1 bij de schepping gebeurde, weer scheiding gaan maken
tussen het (geestelijke) licht en de (geestelijke) duisternis.
Door hun gehoorzaamheid aan Jezus Christus en Zijn evangelie zullen ze lichtbronnen kunnen zijn. De treurenden van Sion
die eens weenden maar door de troost van de Trooster zelf tot troosters zijn geworden. Zij zullen op de gebaande weg
voortgaan die in Jesaja 35:8 de heilige weg genoemd wordt. Hun deel zal zijn wat in vers
9 en 10 van datzelfde hoofdstuk in Jesaja wordt beschreven: “Maar de verlosten
wandelen daarop; de vrijgekochten des Heren zullen wederkeren en met gejubel in Sion komen; eeuwige Vreugde zal op hun
hoofd zijn, blijdschap en vreugde zullen zij verkrijgen, maar kommer en zuchten zullen wegvlieden”. Ook Jeremia
mocht een dergelijke toekomstvisie neerschrijven in Jeremia 33:9: “Dan zal zij Mij tot
een blijde naam worden, tot lof en eer bij alle volkeren der aarde, die van al het goede dat Ik aan hen doe, horen zullen;
ja, zij zullen zich verbazen en verwonderen over al het goede en al het heil, dat Ik aan haar doe”.
Verlangen wij daar echt naar? Om als lichtbronnen de heerlijkheid van Jezus Christus in deze wereld uit te mogen
stralen? Zodat het boek Handelingen in deze tijd weer tot leven zal komen en de duivel er eindelijk
weer ongenadig van langs zal krijgen? Zodat al die stoffige achterkamertjes en vergaderzaaltjes waar “religie”
wordt beoefend ontmaskerd worden als voorportalen van de hel waar de geest van de antichrist heeft weten binnen te dringen
om ze vervolgens in te lijven bij het grote Babylon, de grote hoer, die in Openbaring wordt genoemd als de vijand van de ware zonen Gods.
Het wordt hoog tijd dat de oprechten onder Gods volk zich gaan bezighouden met hun geestelijke gezondheid en opruiming
houden in hun leven. Dat ze bij tegenslag en lijden niet eerst vragen: “God, waarom laat U dit toe?” maar
veel eerder: “God, waarom heb ik de vijand zo lang zijn gang laten gaan in mijn gedachten zodat U Uw tempel moest
verlaten?” De christenen die met deze hartsgesteldheid weer vurig van geest Jezus Christus en Zijn evangelie zullen
gaan dienen en de vruchten van de Geest in zich laten groeien door de omgang met de Heilige Geest, zullen in hun leven
werkelijkheid zien worden wat Jezus uitsprak als een belofte in Joh. 15:16: “Niet gij
hebt Mij, maar Ik heb u uitgekozen en u aangewezen, opdat gij zoudt heengaan en vrucht dragen en uw vrucht zou
blijven, opdat de Vader u alles geve, wat gij Hem bidt in Mijn naam”.
Dan zullen die christenen die hun hart van steen lieten wegnemen (Ezechiël 36:26) behoren
tot hen die door Jesaja genoemd worden in hoofdstuk 29:24: “Ook de dwalenden van geest
zullen inzicht kennen en de morrenden zullen lering aannemen”. Onze inspanningen en ons lijden zullen uiteindelijk
grote gevolgen hebben en dit zal voor de wereld niet verborgen blijven zoals Paulus het in 2 Thess. 1:10 beschrijft: “...wanneer Hij komt, om op die dag verheerlijkt te worden in Zijn heiligen
en met verbazing aanschouwd te worden in allen die tot geloof gekomen zijn”. Tot welk geloof? Tot dat geloof dat
in staat is bergen te verplaatsen, wonderen te bewerken, dat geloof dat uitsluitend rekening houdt met Gods gedachten
en niet ingaat op wat de zintuigen waarnemen, datzelfde geloof waardoor Jezus, tegen alle logica van deze wereld in,
Lazarus uit het graf deed komen zodat het ongeloof van alle toeschouwers werd beschaamd. Dat geloof dat alleen kan groeien
in harten die het karakter van Jezus hebben overgenomen doordat de vruchten van Zijn Geest tot rijpheid konden
komen. In 1 Johannes 5:4 lezen we over dit geloof: “Want al wat uit God geboren is, overwint
de wereld; en dit is de overwinning, die de wereld overwonnen heeft; ons geloof”. En in Hebreeën
11:1 vinden we: “Het geloof nu is de zekerheid der dingen, die men hoopt, en het bewijs
der dingen, die men niet ziet”.
Jezus kon na Zijn lijden tegen de Emmaüsgangers getuigen wat we in Lucas 24:26 lezen:
“Moest de Christus dit niet lijden om in Zijn heerlijkheid in te gaan?” Ditzelfde zullen ook de zonen Gods
van zichzelf mogen getuigen. Nog een belofte uit Jesaja 54:13 met betrekking tot deze zonen
Gods: “Al uw zonen zullen leerlingen des Heren zijn, en het heil uwer zonen zal groot zijn”.
Uiteindelijk zullen de woorden uit Openbaring 21:4 in vervulling gaan: “En Hij zal alle
tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn,
want de eerste dingen zijn voorbijgegaan”. Dan zal Hij die eens weende ook Zijn eigen tranen zijn vergeten.
Tot zover deze korte studie die ik in 1983
heb geschreven en die hier in een aangepaste vorm is weergegeven. Zovele jaren later blijkt het geschrevene actueler
te zijn dan ooit. Wat niet zo verwonderlijk is want de ontwikkelingen in de wereld lopen steeds verder uit op een climax
en dat geldt zowel voor de steeds verder om zich heen grijpende wetteloosheid als ook voor het zichtbaar worden van
het Koninkrijk van Jezus Christus in deze wereld. En die wereld is nu nog het domein van de overste van deze wereld,
de satan. Dat is een feit waar ik ondertussen weer opnieuw met de neus op ben gedrukt door de soms felle reacties op
het bovenstaande.
Met deze pagina hoop ik toch een bijdrage te mogen leveren aan de uitbreiding van het Koninkrijk van Jezus Christus op deze
wereld, doordat zij die open staan voor Jezus' evangelie en geen boodschap hebben aan een dode religie erdoor zullen worden
opgebouwd.